کیومرث پوراحمد هم به سرنوشت خسرو شکیبایی مبتلا شد
مگر کسی باورش میشود؟ او خالق کودکی چندنسل بود. مرگ خود خواستهای که البته هنوز هم در هالهای از ابهام باقی مانده تا ذرهای از شوک این مرگ برای مردم و سینما کم نشود. مگر میشود آن میزان از کلامهای امیدوار کننده برای ادامه زندگی به چنین جایی ختم شود؟ مگر میشود آن میزان اشتیاق به نوجوانی در «قصههای مجید» با یک دست نوشته کنار جسم بیجانش به پایان برسد؟ خودش البته درباره مرگ چنین گفته بود:«ما به طرز ظالمانهای پیر میشویم. حذفها ما را دق مرگ میکند و میمیراند. اما اگر در ۹۰ سالگی هم بمیریم، جوان مرگ شدهایم. بیشتر مرگ و میرهای هنرمندان در میانسالی بوده، همه پیر میشوند و میمیرند»